Van het verzorgingstehuis tot aan de Dutch Bakery

Daar zit ik dan, ingesneeuwd en al in het midden van een ‘blizzard’ die nu over Sioux Center en alle omliggende steden in de staat Iowa trekt. Vanochtend vroeg, toen ik opstond om mijzelf klaar te maken voor een stagedag, leek er nog geen vuiltje aan de lucht. Schijn bedriegt, want toen ik na een half uur aan mijn ontbijt zat, zag ik de eerste sneeuwvlokken naar beneden vallen. Pas toen ik naar buiten liep om mijn fiets van het slot te halen, realiseerde ik mij hoe hard het sneeuwde en dat er in het afgelopen kwartier veel sneeuw was gevallen! Na aangekomen te zijn op onze plek van bestemming kregen we te horen dat we weer naar huis konden, ze waren vanwege het slechte weer gesloten. We hebben het dan ook erg gewaardeerd dat ze iets van zich hebben laten horen gisteren. Onder het genot van een goede bak koffie en een warme trui is het tijd om jullie weer even bij te praten. Trek je handschoenen aan en doe je muts op, want ik neem jullie wederom mee door mijn afgelopen week in het (tot nu toe meeste van de tijd) koude Iowa.

Maandag
Zoals sinds kort, elke maandag, begon de dag met onze shift van twee uur in 55th Avenue. Voor mij begon de dag iets anders dan die van Geanne, ik versliep me en ik kan jullie vertellen, dat is helemaal niks voor mij. Ik werd wakker van mijn telefoon en na enkele seconden realiseerde ik dat dit niet het geluid van mijn wekker was, maar dat iemand mij aan het bellen was. Ik keek naar de tijd in mijn rechterbovenhoek en schrok een beetje, het was al vijf over negen en ik had om negen uur moeten beginnen. Na binnen 10 minuten in mijn kleren te zijn geschoten en m’n haar te hebben gedaan, stond ik nog met ietwat slaap in mijn ogen achter de bar met Geanne. Gelukkig bleek dat ik mijzelf alleen maar moe voelde, ik zag er volgens Geanne gelukkig niet zo uit, na een half uurtje was ik dan ook weer volledig ‘up and running’! Gastvrijheid is voor mij natuurlijk geen probleem, maar het uitzoeken wat we allemaal hebben en hoe het precies gemaakt moet worden zet wat meer voeten in de aarde. Uiteindelijk hebben we deze shift weer beter gedraaid dan onze eerste shift, er zit dus zeker een vorm van progressie in. Daarnaast kan ik enorm genieten van de korte gesprekjes met studenten die bij ons iets komen halen, zo leer je steeds weer nieuwe mensen kennen!

Na onze lessen die we elke maandag hebben, was het rond 5 uur tijd om richting de The Founders Room te gaan voor ons diner met de President van Dordt en zijn vrouw. Voordat we daadwerkelijk gingen, heb ik mijzelf natuurlijk eerst even in mijn netste kleren gehesen. Zo gauw we aankwamen werden we in het Nederlands begroet door de President en zijn vrouw en mochten we plaats nemen aan tafel. Ik kan je zeggen, eerlijk waar, ik ben nog nooit in zo’n ‘fancy’ ruimte geweest als deze, aan elk detail was gedacht bij de inrichting van dit pand. Na een korte introductie stond er een driegangenmenu voor ons klaar, een salade vooraf, lasagne als hoofdgerecht en als dessert versgebakken amandel-kokoskoek. Er was zelfs iemand van de catering die borden afnam en bijvulde waar het nodig was, in een restaurant ben ik dit gewend, maar dit was eigenlijk een beetje te veel van het goede. Desondanks, na het ongemakkelijke begin kwam het gesprek eindelijk op gang en hebben we een leuke avond gehad met goede gesprekken, we weten nu zelfs hoe de President en zijn vrouw bij elkaar zijn gekomen. Het was leuk dat hijzelf en zijn vrouw oprecht geïnteresseerd waren in ons en het is dan ook een fijne gedachte dat een directeur oprecht zijn best doet om de studenten op zijn college te leren kennen.



Dinsdag
Vandaag was het dan eindelijk zover, onze eerste stagedag gaat vandaag beginnen. We werden opgehaald door Barb van het ziekenhuis, die in een veel te grote auto aan kwam rijden en wij in eerste instantie niet van dachten dat zij het was. Uiteindelijk bleek die veel te grote auto wel van haar en zijn we toch maar ingestapt. Na langs Assisted Living en het Nursing Home te zijn geweest en wat kennis gemaakt te hebben met verschillende mensen was het moment eindelijk daar, we gingen naar het ziekenhuis. Een grote droom sinds ik ben begonnen met de opleiding verpleegkunde, en iets waar ik tot nu toe heel erg naar uit heb gekeken! Na een uitgebreide rondleiding te hebben gehad – waarbij ik van de ene in de andere positieve verbazing viel – van de ER tot Verloskunde, moest ik even bijkomen van al deze indrukken met een goede kop koffie. Het ziekenhuis is nog maar een jaar oud en is echt een state-of-the art ziekenhuis, niet alleen qua bouwstijl en inrichting, maar ook zeker qua technologische aspecten (wat ik dan weer stiekem een beetje gaaf vind). Na onze rondleiding hebben we onze zoveelste inenting gekregen – want ja, griepspuiten zijn hier verplicht –, meevaller was het feit dat we voor deze inenting niet hoefden te betalen. Hierna zijn we weer teruggegaan om te gaan lunchen in het ziekenhuis, en het was daar flink goed eten, geen slecht woord over te spreken! Onder het genot van ons eten hebben we een dodelijk saaie video over privacy moeten kijken waarbij ik ook echt het gevoel had dat ik bijna het leven zou leggen.

Tegen het einde van de middag was het tijd om richting het ziekenhuis in Orange City (stadje dat denkt dat het Nederland is, zoals ik heb verteld in mijn vorige blog) te gaan voor een training. Omdat het toch ietwat te ver was om op de fiets te doen, kregen we een auto mee van Dordt, en ik moet zeggen dat viel niet tegen. Er stond een mooie en spiksplinternieuwe Chevrolet Impala voor ons klaar, voor ons een grote auto, maar deze behoort hier gewoon tot de categorie “kleine auto”. Na een Frozen Yoguhrt naar binnen te hebben gewerkt bij “de Zoete Winkel” – wat tevens een superleuk plekje was om te zitten –, moesten we toch echt richting onze training. Ik wil er niet te veel woorden aan vuil maken, maar het komt erop neer dat we $10 hebben betaald voor iemand die 2 uur PowerPoint’s heeft voorgelezen. Uiteindelijk hebben we een certificaat gekregen en konden we weer richting huis. Nu was het mijn beurt om te gaan rijden, de eerste keer sinds we in Amerika zijn, en dat was in eerste instantie best even wennen. Ik moest vooral wennen aan het feit dat de auto automatisch was en je dus niet kunt schakelen, och en voor ik het vergeet dat de rem vrij gevoelig was. Na een paar keer iets te hard op de rem getrapt te hebben – zoals nodig in mijn rode Peugeot uit ’89 –, bleek een klein tikje op de rem al voldoende te zijn. En ik moet zeggen, wat voelt het dan goed om met de radio op de achtergrond in het donker, met landrijen bedekt onder de sneeuw onze weg naar de campus te vervolgen!

Donderdag en vrijdag
Donderdag en vrijdag was het dan zover, onze eerste echte stagedagen stonden op het programma. En mochten jullie denken, is hij nu aan de slag in het ziekenhuis? Nee, eind Februari pas, dus nu zijn wij deze twee dagen geplaatst in een Nursing Home. Als ik na mijn eerste stage ergens een hekel aan heb, dan is het een verzorgingstehuis, het is gewoon niet mijn werkveld. Daarnaast moet ik er ook nog bij vermelden dat de helft van mijn collega’s niet bijster slim (zacht uitgedrukt) waren en dat het erop neer kwam dat ik eigenlijk niks kon doen en alleen maar een beetje mee kon kijken hoe zij hun werkzaamheden uitvoerden. Als ik ergens niet tegen kan, is het mijn handen niet kunnen gebruiken, dus hier en daar ben ik maar zo brutaal geweest om mee te helpen binnen bepaalde handelingen. Als zij mij niet vragen, dan neem ik zelf het initiatief maar. Desondanks was het wel hartstikke leuk om de cliënten te leren kennen, er waren zelfs enkele cliënten die nog een aardig goed woordje Nederlands konden. Zo zat ik aan tafel cliënten te helpen met eten en draaide een cliënt zich naar mij om en vroeg: - dik-Amerikaans accent aan - “Ben jij een Hollandse jongen?”. Voor de rest kent het gros van de cliënten en collega’s alleen de woorden schijt, stront en broekie en dat noemt zich dan “echte Nederlanders”, shame on you, ik ben een echte Nederlander! Mijn tweede dag in het verzorgingstehuis was al een stuk beter vanwege een andere collega die mij de oren van m’n kop afvroeg, oprecht geïnteresseerd was en mij ook bepaalde handelingen liet uitvoeren. Dit was nog steeds onder het niveau waar ik op hoor te werken, maar het heeft mijn tweede dag in ieder geval een heel stuk verzacht ten opzichte van de eerste dag. Gelukkig blijft het werken in het verzorgingstehuis bij twee dagen!

Na vrijdagavond een goede film gekeken te hebben, besloten we om op avontuur uit te gaan. Wat betekent op zoek te gaan naar de “secret tunnels” op de campus, waar je alleen kan komen via een verlaten gedeelte van de campus. Bij de gedachte (watje dat ik ben), werd ik al enigszins huiverig, maar ben in eerste instantie toch meegegaan. Dit gedeelte van het gebouw was vervallen, had geen licht en het systeemplafond hing er half uit, kortom de setting uit een horrorfilm, #pleh. Een grapjas die hier voor ons was geweest had met een stift op het whiteboard: “Run!” geschreven, waarbij de uitroepteken niet afgemaakt en uitgeschoten was. Toen Geanne en Nathan verder gingen richting de so called “tunnel”, ben ik afgehaakt en heb ik op mijn gemakje een einde verderop zitten wachten. Toen we rond twaalf uur terugkwamen, nam Nathan ons mee op Donut Run, wat inhoudt dat je naar Orange City rijdt waar zich een “Dutch Bakery” bevindt waar je van 12 tot 1 ’s nachts donuts voor een dollar kan eten. Ja dames en heren, dat is het uitgaansleven hier in de koude uithoek van Iowa, donuts vreten totdat je erbij neervalt! Desondanks was het harstikke gezellig en heeft het er niet minder om gesmaakt, wel moesten we even wennen aan het feit dat we door de bakkerij helemaal naar de ovens mochten lopen om daar onze donuts vandaan te halen.

Zaterdag en zondag
Dit weekend was een heerlijk rustig weekend, waarin we weer even bij konden komen en konden opladen voor de aankomende week. Zaterdag heb ik heerlijk uitgeslapen, op m’n gemakje een serie gekeken en wat voorbereidend werk voor de aankomende lessen gedaan. ’s Avonds had Nathan (mijn roommate) ons uitgenodigd om mee te gaan naar een concert van het plaatselijke orkest uit Sioux Center, ik was natuurlijk meteen enthousiast! Als je mij ergens blij mee kan maken is het muziek, en heb dan ook zeer genoten van de vier vocalisten die het orkest tijdens dit concert hebben ondersteund. Normaal gesproken ben ik persoonlijk meer van de musicals, maar het was my lucky day, want hun repertoire van vanavond bestond ook nog eens uit musicalnummers.

Zondag hebben we voor de verandering weer een andere kerk uitgekozen om heen te gaan, maar vooral vanwege het feit dat Leendert hier organist zou zijn en hij ons uitgenodigd had. Leuk om te vermelden is het feit dat Leendert tijdens de collectes verschillende bekende nummers speelt (zoals Star Wars), wat toch weer een leuke twist aan de kerkdienst is, want ik heb nog nooit een organist in onze kerk gehoord die zo speelt als Leendert dat kan. Het was alsof het zou had moeten zijn, want deze kerk was nog meer hetzelfde als de kerk waar ik thuis naartoe ga, onder het mom van doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Gewoon Psalmen en Gezangen die ik daadwerkelijk mee kan zingen, een preek, collecte en een zegen, geen mensen die met hun handen in de lucht staat (waarbij ik mij vrij ongemakkelijk voel). Ik gok dan ook dat ik mij kerk voor de komende weken heb gevonden, ik voelde mij er in ieder geval enorm welkom!