The American Way of Life

Daar zit ik dan een blog te schrijven aan de keukentafel van mijn – veel te grote – appartement. Aan de ene kant voelt het nog vrij surrealistisch dat ik nu al in Amerika ben, maar heb het gevoel dat ik snel kan wennen aan de manier waarop de Amerikanen hier leven! Ondanks dat het echt mensen van de tijd zijn (want ja, time is money), zijn ze enorm gastvrij en geïnteresseerd richting ons. Hierin speelt het gegeven dat wij Nederlands zijn ook een grote rol, want ben je een Nederlander en kom je naar Dordt College dan ben je bijna heilig. Iedereen wil alles van jou en Nederland weten en je wordt door iedereen uitgenodigd om te blijven eten bij ze. Dit mede omdat alle mensen hier in Sioux Center, Nederlandse roots hebben en hun overgrootouders hier rond 1900 naartoe zijn gekomen. Wanneer je vraagt waar uit Nederland hun overgrootouders vandaan komen is het standaardantwoord hier: Friesland. Kort daarna geven ze de toevoeging: “They are stubborn right?”, en stiekem kunnen Geanne en ik dat alleen maar beamen ;-).

Maar goed, er is alweer bijna een week voorbij sinds we in Amerika zijn aangekomen. Vorige week vrijdag begon onze vlucht vanaf Schiphol naar Chicago O’Hare International Airport, wat een vlucht was dat! Negen uur lang moeten zitten en weinig beenruimte ga je op een gegeven moment wel in je benen voelen, je zou er trombose van krijgen. Al met al een prima vlucht met goed eten en vriendelijk personeel, maar een vlucht waar ik voor de komende 5 maanden mijn laatste biertje heb kunnen drinken. Want ja, Rik is nog een broekie en in Amerika moet je 21 zijn om te kunnen genieten van een biertje in het weekend. Na deze negen uur lange vlucht waren we eindelijk aangekomen in Chicago, het voelde zo goed om de benen weer te kunnen strekken en in beweging te komen! Kort nadat we uit waren gestapt begon het hele “Customs and Bordersecurity”-feest, iets waar we meer tijd aan zijn kwijt geweest dan we in eerste instantie in de planning hadden liggen. Gezien het feit wij wel een visum hadden, maar het onze eerste keer Amerika was moesten we aansluiten in de rij voor toeristen. Normaal gesproken zou je denken dat het prima is om in die rij aan te sluiten, maar dit was de langste rij die ik ooit in mijn gehele leven heb gezien. We hebben wel een uur in de rij gestaan voor een paspoortcontrole (waar we tevens de eerste cowboys tegen zijn gekomen, welcome to Murica) van nog geen vijf minuten, waarna we onze bagage op konden pikken. Hierna moesten we door de customs, waar Geanne en mijn weg werden gesplitst omdat Geanne op een boerderij woont en wellicht modder onder haar schoenen kon hebben.

Aan de ene kant begrijpelijk, maar toont ook weer hoe paranoïde de Amerikanen hier zijn. Hierna heb ik mijn bagage maar opnieuw ingecheckt en gewacht tot Geanne klaar was met – de voor haar tweede – check. Hierna stond er nog één vlucht op het programma, die uiteindelijk bleek vertraagd en 2,5 uur later zou vertrekken. Op een gegeven moment begonnen we best wat honger te krijgen en besloten om even wat te halen bij de McDondalds. Hier werd voor de eerste maal de stigmatisering dat veel Amerikanen overgewicht hebben bevestigd, dit naast het feit dat we veel mensen met overgewicht zagen lopen. Terwijl Geanne een gezonde smoothie ter waarde van $3,52 bestelde, ging ik voor een medium (lees: 1 liter) Coca Cola. En dit, jawel dames en heren, voor de prijs van $0,30. Dus mocht je je nog steeds afvragen waarom veel Amerikanen overgewicht hebben, nou ik denk dat dit voor zichzelf spreekt! Uiteindelijk zaten we in het vliegtuig richting Sioux Falls, ik had nog nooit eerder in zo’n klein vliegtuig gezeten en werd toch weer een beetje huiverig. Ik dacht dat ik enigszins over mijn vliegangst heen was gekomen, maar begon hier op dat moment toch aan te twijfelen. Ik werd vooral een beetje zenuwachtig toen er bagage uit het ruim naar de passagiersruimte moest worden verplaatst omdat we te zwaar waren om te kunnen vliegen. De FAA (Federation of American Aviation) heeft hier de ietwat vreemde regel dat bagage in het ruim 30 pounds weegt, maar in de passagiersruimte bij het passagiersgewicht hoort. Hierna moesten we nog bijtanken omdat de piloot niet zeker wist of wij Sioux Falls zouden halen vanwege het slechte weer en wellicht ergens anders zouden moeten landen.

Als je mij op de kast wil jagen moet een piloot dit soort dingen gaan zeggen. Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen in Sioux Falls en moet ik complimenten geven aan de manier waarop is gevlogen in het slechte weer! Terwijl we de landing in gingen zetten, zagen we dat er een enorme lading sneeuw lag in Sioux Falls en dat deze ook op de landingsbaan lag. Met angst om met het vliegtuig in een slip te raken duurde de landing voor mijn gevoel erg lang. Uiteindelijk konden we uitstappen, hebben onze bagage opgehaald en hebben ingecheckt in ons hotel. Het hotel zat in de vertrekhal van Sioux Falls, dus we hoefden niet naar buiten toe en konden lekker warm blijven. Het moment dat we onze hotelkamerdeur openden waren we even in shock, niet omdat het slecht was, het was eigenlijk veel te luxe. Twee queensize bedden, een veel te grote televisie en een douche waar je U tegen zegt. Kort nadat ik in bed lag en verzoop in de 10 kussen die er op bed lagen was ik na deze lange dag binnen de kortste keren aan het slapen. Na de volgende ochtend weer uitgecheckt te hebben, zijn we op zoek gegaan naar een plek op het vliegveld waar we even konden ontbijten. Zo toeristisch als wij zijn, hebben we gekozen voor real American Pancackes als ontbijt waar we achteraf veel te veel Maple Syrup op hebben gedaan en het achteraf veel te machtig was. Allebei een ervaring rijker, maar wel de afweging gemaakt dat we pancackes nooit meer als ontbijt gaan nemen. Tot aan dit moment zijn we voor 24 uur nog niet buiten geweest, het zonnetje scheen en er lag wat sneeuw, dus wij dachten dat we wel even buiten konden wachten tot Alexis van Dordt College ons zou ophalen. Na 2 seconden buiten te zijn geweest terwijl mijn baard en snor bijna meteen bevroren en wit werden hebben we toch maar besloten om weer naar binnen gegaan. Achteraf bleek dat het op dat moment rond de -18 graden Celcius was. Ietsjes kouder dan wij in ons kikkerlandje gewend zijn.

Uiteindelijk werden we opgehaald door Alexis – die vertraagd was door de slechte wegen i.v.m. het weer – en zijn we met de auto van Sioux Falls naar Sioux Center gereden. Tijdens onze tocht zijn we door drie staten gereden: South Dakota, Minnesota en uiteindelijk Iowa. Toen we de opmerking maakten dat het hier best heuvelachtig was werden we min of meer uitgelachen, Alexis vertelde ons dat dit vlak is voor Amerikaanse begrippen. Terwijl we van de ene in de andere verbazing vielen tijdens onze rit naar Dordt College, verschillende auto’s in de berm zagen liggen door de gladde wegen en onze ogen uitkeken, kwamen we uiteindelijk aan op Dordt College. Ik moest enorm wennen aan het feit “campus”, het is zo massaal en groot, dit terwijl dit een kleine campus is in Amerikaanse begrippen. Enfin, we werden naar onze appartement gebracht en kregen ruim de tijd om onze spullen te pakken en even bij te komen van de indrukken tot nu toe. Terwijl ik het appartement een beetje aan het scannen was, bleek het toch best smerig te zijn. Er zat schimmel in de koelkast en de douchevloer had de kleur bruin, en ik gok dat deze kleur niet bij het interieur hoorde. Gelukkig kwam diezelfde middag een van mijn oude roommates, die sinds dit semester in een ander appartement woont, om alles schoon te maken en op te ruimen. Rond vijven had ik een afspraak met mijn adoptive-family, die mij een beetje in gaan wijden in het Amerikaanse leven. Ik zag er enigszins tegenop, maar achteraf blijken het hele aardige (maar toch wel een beetje vreemde) mensen te zijn, zij woont hier nu 20 jaar en is oorspronkelijk van Laos en ik probeer er nog steeds achter te komen waar hij vandaan komt. Ze hebben me mee uit eten genomen, we zijn naar de Walmart geweest (wat een hele ervaring an sich is, je kunt er alles kopen, van groente tot wapens) en zijn door Orange City gereden. Orange City is echt een lachertje, het moet een replica van Nederland voorstellen, maar is een replica van Amsterdam. Want ja, de Amerikanen denken dat alles in Nederland er uitziet als het doet in Amsterdam. Daarnaast staan er verschillende molens in Orange City, huizen in Amsterdamse stijl en winkels met Nederlandse namen zoals “de Zoete Winkel” of een “Gemeentehuis”. Hoewel dit een kort tripje naar Orange City was, het ik verschillende binnenpretjes gehad en heb ik er achteraf flink om kunnen lachen. Toch hoop ik hier binnenkort met Geanne heen te kunnen om het haar te kunnen laten zien.

So far so good! Stay tuned, morgen komt deel twee van afgelopen week op mijn blog te staan!