Sneeuw en stroopwafels

Daar zit ik weer met een lekkere bak koffie aan mijn keukentafel, in mijn veel te grote appartement. Buiten ligt nog steeds een dikke laag sneeuw, waar ik deze week op een pijnlijke wijze kennis mee heb gemaakt en is het nog steeds goed koud. Deze tweede blog is iets later omdat ik nog wat achterstallig werk had liggen, maar nu dat gedaan is kan ik jullie weer even een uitgebreide update geven!

Wat vliegt de tijd, het is gek om te bedenken dat we ons al weer twee weken op Amerikaanse bodem bevinden. Langzaamaan begin ik steeds meer te wennen aan het tempo van leven hier en begint mijn Engelse vocabulaire zich ook steeds verder uit te breiden! De afgelopen week hebben we zoveel ondernomen en nieuwe mensen leren kennen, ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Aan de ene kant ontzettend leuk om zoveel nieuwe mensen te leren kennen, maar het kost op een gegeven moment zoveel energie, zo nu en dan had ik gewoon even een ‘geen-nieuwe-mensen’-uurtje nodig om even bij te komen!

11 tot 17 Januari
Het valt op dat sommige volwassenen hier nog een goed woordje Nederlands kunnen praten. Zoals de President van Dordt College, waarmee we met enkele andere studenten mee zouden gaan lunchen. Zo beleefd als ik ben stel ik mijzelf gewoon in het Engels voor, maar zo gauw hij lucht kreeg van het feit dat ik uit Nederland kwam, schakelde hij ogenblikkelijk over op het Nederlands (of laten we zeggen, wat ervan over was). Achteraf blijkt dat hij in Rotterdam heeft gewoond en gestudeerd en daarom nog een aardig woordje Nederlands kan, valt mij dan wel tegen dat ze hem daar geen Rottûrdam’s accentje hebben aangeleerd, dat zou pas lachen zijn geweest. Desalniettemin een hele aardige man, waarvan je – als je kijkt naar de manier van praten en zijn oprechte interesse – niet van zou zeggen dat hij daadwerkelijk de President van Dordt is. Na een korte introductie van hem en zijn vrouw, werd het drie-gangen menu geopend waarbij een leuke toevoeging is dat het nog maar 1 uur ’s middags was en ik op zich net mijn ontbijt achter de kiezen had. Maar ach, wie laat nou een heerlijk maal met als afsluiter verse cheesecake staan? Ik in ieder geval niet! De dag na onze ontmoeting met de President van Dordt, hebben we heel toepasselijk D-day genoemd, onze eigen Dutchie-dag (vanaf nu elke woensdag)! Op D-day bestaat ons avondeten uit Nederlands eten bestaat, en voor de eerste dag hebben we gekozen voor pannenkoeken en ons geheime recept: ‘stoopwaffle-icecream’. Een echte aanrader, aardig wat stoopwafels warm maken, in stukken breken en daarna mixen met vanille-ijs!

De dagen daarna hebben we eigenlijk vrij rustig gedaan en hadden vrije tijd te over. Van een paar bezoekjes brengen aan de Health Services om ons te laten testen op Tuberculose tot het volgen van de eerste les die week. Om even te verduidelijken, voor de Tuberculose-test kregen we een injectie, moesten de volgende dag terugkomen om een seconde over onze arm gewreven te worden en een handtekening te krijgen, natuurlijk konden we wel weer wat dollars afschuiven voor het harde werk dat ze verricht hadden. Daarnaast hadden we onze eerste les deze week: CORE100, een les waarvan ik niet zo goed weet wat ik er mee aan moet. Binnen deze lessen gaat het over geloof en levensvisie, maar binnen deze lessen komt duidelijk naar voren dat Amerikanen het geloof veel meer zien in iets wat ze moeten delen. Dit terwijl wij Nederlandser het geloof over het algemeen dichter bij onszelf houden, desalniettemin hebben we een enorm toffe professor die het uiteindelijk allemaal weer goed maakt. Het grappige is dat hij zich een echte Nederlander voelt vanwege het feit, jawel, dat hij maar liefst één keer op Terschelling is geweest. Nou als het zo werkt, dan ben ik vanaf vandaag een officieel inwoner van Sioux Center!

De dag daarop hadden we afgesproken met Geanne haar adoptive family, die stiekem een heel stuk leuker is dan die van mij. We werden opgehaald in een veel te grote Amerikaanse pick-up truck en zijn eerst naar Sioux Center gereden. Daar hebben ze ons Caysey’s Bakery laten zien, een bakkerij waar ook allerlei Nederlandse producten worden verkocht. Dit van stroopwafels tot aan Willhelmina pepermunten, het enige nadeel is dat je hier voor een half pak stroopwafels ongeveer vijf euro betaalt... Wat ik in mijn ooghoek zag, was het rek waar alles in stond wat 89 cent kostte vanwege het feit dat het een dag oud was. In mijn ogen kon het geen kwaad om even te spieken wat hier allemaal bij lag, and i guess it was my lucky day, want er lag een zak (groter dan mijn hoofd) met donuts te wachten. Zo gauw ik dit had bemerkt heb ik deze prooi aangevallen en ben gelijk naar de kassa gerend, die zak met donuts is van mij! Na een week lang te lopen eten van die donuts, en tevens 20 kilogram verder was de zak eindelijk leeg. Een leuke ervaring, maar gezien de vele calorieën helaas niet voor herhaling vatbaar. Daarna hebben we onze weg vervolgd naar hun huis, hebben onder het genot van een paar potjes pool – waar ik beter in was dan ik dacht, maar dat terzijde – over van alles en nog wat gesproken. Na onze intensieve poolsessie stond het eten klaar, zowel gegrilde beef roast als hert met aardappelen stonden klaar op tafel. Met een lekkere rode wijn bij dit vlees was mijn hele avondmaal meer dan compleet! Ik ben blij dat ik kennis heb mogen maken met deze mensen, vooral omdat ze zo gastvrij waren.

Zaterdag de 16e begon iets anders dan ik in eerste instantie had verwacht, vol goede moed gingen Geanne en ik ons twee dagelijkse rondje rennen om wat calorieën te verbranden. Kleine toevoeging was dat het 10 graden Celsius onder nul was, maar ach, wat houdt twee standvastige Nederlanders nou tegen? Nou dat zal ik je vertellen, ijs op de voetpaden die zijn verborgen onder een laag van sneeuw. Tijdens ons rondje nam ik de verkeerde afslag en Geanne riep mij, hierna draaide ik in een reflex om waarna ik enorm hard op mijn giechel ging. Onder het bloed en in de veronderstelling dat ik iets gebroken zou hebben zijn we teruggegaan naar mijn appartement, waarna ik eerst een uur mijn knie met ijs heb lopen koelen. Toch wou het bloeden niet stoppen, ik geen verbandmateriaal in huis had en bang was dat mijn knie en mijn hand zouden gaan ontsteken, heb ik even een berichtje geplaatst op onze International FaceBook pagina. Binnen vijf minuten had ik een reactie terug van een verpleegkunde student die mij vertelde dat ik wel even langs kon komen, zij hadden genoeg in huis. Half strompelend aangekomen zaten er vier verpleegkundestudenten klaar met een heel gerei aan ontsmettingsmiddelen en verband die mij weer helemaal opgelapt hebben. Kortom, ik was heel erg zielig en had veel zorg nodig! Na twee dagen bijna niet gelopen te kunnen hebben, gaat het nu al weer stukken beter.

Kort nadat ik opgelapt ben, ben ik voor het eerst in mijn leven naar een ijshockeywedstrijd geweest. Wat was dat ontzettend gaaf! Met popcorn en al zaten we klaar om ons Dordt team ingemaakt te zien worden door Nebraska, dit gelukkig met uitleg van mijn roommate Nathan! Toen ik het op een gegeven moment begon te begrijpen was het een ontzettend boeiende sport om naar te kijken. Het verschil met bijvoorbeeld voetbal is het feit dat iedereen elkaar hier de border in ramt en er niemand gaat liggen piepen op het ijs, nee ze gaan kost wat kost door met de wedstrijd. Leuk om te weten is het feit dat vechten tijdens een ijshockeywedstrijd legaal is, de scheidsrechter zal tijdens een vechtpartij niet ingrijpen totdat iemand op de grond ligt. Hoe ontzettend gaaf is dat? Een sport met actie waarbij vechtpartijen de normaalste zaak van de wereld zijn! Ten slotte hebben we de dag afgesloten in The Fruited Plain, een enorm tof barretje hier in Sioux Center. Het enige nadeel is het feit dat ik hier niet kan genieten van een biertje in het weekend, helaas heb ik de avond door moeten brengen met ‘just a Coca Cola’. Bewaren jullie wel een voorraadje bier voor mij daar thuis? ;-). Alsof de dag nog niet lang genoeg was kwam Geanne op het miraculeuze idee om een film te gaan kijken als we terug waren in ons appartement, maar wat is nou beter dan een film kijken in de collegezaal om half één ’s nachts? Eerst was het de vraag of we de Campus Center nog in zouden kunnen komen, gelukkig zat een van de deuren nog niet op slot dus konden we het gebouw in. Nadat alle deuren gecheckt waren en we zeker wisten dat we de collegezaal konden bereiken hebben we onze computer aangesloten en hebben genoten van een goede film! Het is in ieder geval veel beter dan het kijken van een film op je TV’tje, een beamerscherm geeft toch een extra dimensie.

De volgende ochtend was het dan ook zwaar om in eerste instantie wakker te worden, maar na even snoozen was het toch echt tijd om het warme nest te verlaten en in de kou richting de kerk te gaan. En ik kan je vertellen, de kou op die zondag was een kou die ik nog nooit heb beleef, het was namelijk -32 graden Celsius. In eerste instantie is het nog leuk, maar als het pijn doet om te moeten ademen is de lol er wel weer vanaf! Gelukkig maakte de kerkdienst veel goed, de kerk die we nu hebben gekozen is in ieder geval beter dan de kerk waar we de eerste keer naartoe zijn geweest. Ik heb toch de voorkeur voor een meer traditionele kerk, dan een kerk waarbij iedereen staat te dansen met hun handen in de lucht en waar de ‘dominee’ de helft van de preek half aan het schreeuwen is.

Stay tuned voor de volgende blog!