Koffie met een Donald *eh* koekje

De dagen vliegen voorbij, zonder dat ik er erg in heb, wat heb ik het enorm naar mijn zin hier! Vorige week was een drukke – gelukkig minder druk als de voorgaande weken –, maar vooral een ontzettend leuke week. Dit verschilde van het werken met Geanne in de koffiewinkel in mijn appartement, tot het bijwonen van een speech van Donald Trump (vanaf nu: Ome Donald) die op het moment in de strijd met andere kandidaten is om POTUS te kunnen worden. Oftewel President of The United States, maar POTUS wordt ook in supermega-actiefilms gebruikt dus ga ik daar maar voor. Jullie zullen wel denken, twee dagen na je vorige blog alweer een blog Rik? Jazeker, zo haal een week in en kan ik jullie nu helemaal wekelijks op de hoogte houden!

Vorige week maandag zijn we aan onze eerste werkdag begonnen bij 55th Avenue, een kleine koffiewinkel op de begane grond van het gebouw waarin mijn appartement zich bevindt op de Campus. Eigenlijk best grappig hoe we aan dit vrijwillige baantje zijn gekomen, Geanne was gevraagd of zij en ik ons wilden aansluiten bij de Business Club. In eerste instantie had ik nog geen idee wat dit inhield, maar zo gauw ik wist dat het ging om vrijwillig baantje in een koffiewinkel was de beslissing snel gemaakt. Vooral vanwege het feit dat ik in Nederland in de horeca werk (en dat stiekem toch wel erg mis hier), kan ik dat gedeelte nu mooi terugvinden in het werk in de koffiewinkel. Elke maandagochtend van 9 tot 11 uur staan wij twee über-Dutchies te shinen achter de bar van 55th Avenue. Tijdens onze eerste shift binnen 20 minuten ingewerkt, en daar stonden we dan met kennis vergaard in 20 minuten. Het varieert van het maken van Latte’s tot Italian Soda (zoek het maar op, het ziet er smerig uit maar is erg lekker!) Het was in eerste instantie nog even wennen aan het hele systeem en hetgeen wat we in huis hadden, maar op een gegeven moment hadden we de draai te pakken. Grappig is dat de Amerikaanse studenten, ondanks het feit dat ze haast hebben, heel beleefd te blijven als het iets langer duurt. Gezien het feit het onze eerste dag was duurde het allemaal wat langer, dus gaven we aan dat het onze eerste dag was waarop zij reageerden “no problem, you're fine” terwijl je de haast op hun gezichten kon aflezen. Als waardering voor onze diensten gaan we in april, 3 dagen op citytrip naar St. Louis, wat nog helemaal niet zo verkeerd is!

De dag hierop waren we in de veronderstelling dat het onze eerste stagedag zou zijn. Vol goede moed gingen we enigszins op tijd naar bed en hadden al enige voorzorgsmaatregelen genomen wat betreft het moeten fietsen naar het ziekenhuis. Wat bleek diezelfde ochtend, onze bijeenkomst was hier op de campus en niet in het ziekenhuis. Aan de ene kant een enorme tegenvaller, maar het scheelde dat we niet met -10 op de fiets hoefden te zitten. Mijn roommate was al bang dat we frost-bites zouden krijgen, dus hij stond erop om ons met de auto te brengen als we wel naar het ziekenhuis hadden gemoeten. Na een verhelderend gesprek te hebben gehad met Barb van het ziekenhuis in Sioux Center, gaf dat enorm veel rust en kijk ik nu ontzettend uit naar het starten van de stage morgen. We hebben zelfs te horen gekregen dat we enkele dagen mee gaan lopen met de Emergency Responders in Sioux Falls (een van mijn grote wensen, waaaah). ’s Avonds zijn we met mijn roommate nog naar de Wal-Mart gereden om echte scrubs te gaan halen, alleen wel in een spuuglelijke groene kleur. Of althans, zoals Geanne zegt, want ik ben toch kleurenblind. Ik vind het alleen maar mooi, het dragen van scrubs doet me denken aan alle ziekenhuisseries die ik ooit gekeken heb, House, Scrubs, Grey’s Anatomy. Sinds die dag ben ik ook verslaafd geraakt aan de serie “the Blacklist”, bedankt paps, mams en Kas ;-). De dag daarop hadden we een etentje gepland staan met een Sanneke, een professor van Dordt die officieel uit Nederland komt. Het is echt enorm tof als je hoort dat ze de Nederlandse taal nog op zo’n goede manier kan beheersen ondanks het feit dat ze hier al meer dan 20 jaar woont! Naast Geanne en mij had ze ook nog haar kleinzoon en een deel van zijn vrienden uitgenodigd en hebben we een hele gezellige avond gehad, waarin gesprekken zowel in het Engels als in het Nederlands plaatsvonden. De gespreksonderwerpen verschilden van momenten waarop ik aan de medestudenten aan het uitleggen was wie koningin Wilhelmina was, tot het de groeten moeten doen aan Jacob Schaap (directeur van de Viaa) omdat de man van Sanneke hem toevallig nog kent van vroeger. Dan denk je dat je nog zo ver weg bent, hier in the States en dan nog is het een kleine wereld! Het grappige is dat het hier heel normaal is om bij docenten over de vloer te komen, waar ik dit in Nederland op geen enkele mogelijkheid zie gebeuren.

Donderdag was eigenlijk een rustig dagje waarop we goed hebben kunnen bijkomen, ditzelfde hebben we vrijdagochtend en middag ook gedaan. Vrijdagavond zijn we gezellig met nog enkele andere studenten uit eten geweest bij de plaatselijke Mexicaan, en wat wordt het verschil in horeca dan duidelijk! Ik heb echt een grote voorkeur naar de Nederlandse horeca, deze ligt op de plek waar ik nu zit echt onder niveau en dan wordt je ook nog verplicht om ‘tips’ te geven, ondanks het nou wel of niet naar wens was. Na het eten naar binnen geschoven te hebben (zonder een biertje helaas), vervolgden we onze weg naar de bioscoop in Orange City. In eerste instantie hadden we geen idee naar welke film we gingen, omdat een van de andere studenten een film had gekozen om met z’n allen naar toe te gaan. Uiteindelijk bleek dat we naar de film ’13 Hours’ gingen, een oorlogsfilm geregisseerd door Michael Bay (dus veel explosies). Normaal gesproken ben ik helemaal niet van deze films – deze was ook nog eens enorm patriottistisch –, maar deze film was zo ontzettend goed! De laatste 30 minuten zaten de hele rij te janken als een klein kind omdat het zo intens was, en ik ben niet eens een Amerikaans burger! Noem me een watje, maar deze film “hits you right in the feelings”, dus als je de kans hebt om hem te downloaden, ik zeg doen!

Zaterdag was dan de grote, grote dag, onze ome Donald kwam naar Dordt College. De avond ervoor was alles al afgezet en hingen er overal A4’tjes dat er niet geparkeerd mocht worden, met daaronder even in een 10x groter lettertype “by orders of the SECRET SERVICE”. Nee op die manier maak je ook helemaal niet kenbaar dat deze aanwezig zijn op zaterdag. Daar ging mijn wekkertje dan, terwijl ik de douche probeerde in te kruipen omdat ik nog erg moe was, begon de rij buiten steeds groter te worden. Na vanaf 8.45 tot 10.30 in de rij te hebben gestaan waren we – na door detectiepoortjes en gefouilleerd te zijn geweest – eindelijk binnen en begonnen weer wat op te warmen. Het was zo ontzettend koud buiten dat ik op een gegeven moment dacht dat ik het leven zou laten in deze rij, gelukkig heeft mijn Bear Grills-instinct en Ultimate Survival tips mij op de been gehouden. Het viel in de rij al op wat een enorme commercie er om deze kerel heen hing, mensen die buttons, petten en sjaals in de rij probeerden te verkopen met de naam van Trumpieboy. Dit met leuzen als ‘Make your body temprature great again’, een slechte ripoff van ‘Make America Great Again’, maar ik heb mijzelf er wel mee kunnen amuseren. Eenmaal binnen moesten we eerst nog een half uur wachten op deze – met toch wel een dikke kop – kerel, want je hebt natuurlijk laat en fashionably late. In eerste instantie kwam er eerst een of andere Tv-show predikant (die onze Donald waarschijnlijk heeft ingehuurd) om met ons te bidden. Natuurlijk willen we dat, geen probleem, tot het moment waarop de predikant begon met de zin “wilt u Donald Trump zegenen en hem Amerika weer helpen groots te maken”. Geanne en ik keken open keken elkaar vol ongeloof aan. Hier gingen wij dus echt niet voor bidden, wie denkt die kerel wel niet wie die is? Donald “God” Trump? Kom op zeg, dan ben je toch niet helemaal goed bij je hoofd.

Vol ongeloof zijn we toch blijven zitten, en daar was onze grote vriend dan eindelijk. Eigenlijk stelde die hele speech niks voor en was het een grote poppenkast, een enge poppenkast want stel dat deze kerel de verkiezingen wint. Hij heeft het anderhalf uur gehad over het feit dat hij veel geld heeft, een van de grootste bedrijven in de US heeft opgezet, hij een hekel heeft aan immigranten (helaas speelt hij zo in op de gevoelens van de niet-opgeleide inwoner van Amerika), maakt andere kandidaten belachelijk en heeft het nog eens over zijn geld. Oja, voordat ik het vergeet, hij wil het leger ook verbeteren, dat is tevens ook het enige politieke doel dat hij heeft benoemd waar hij actie op zal ondernemen wanneer hij wellicht president van de US wordt. Daarnaast maakte hij de media belachelijk en heeft 20 minuten gespendeerd aan het voorlezen van positieve quotes over hem, geschreven door in zijn ogen “een geweldige journalist”. Ja, dat is lekker makkelijk om dat een goede journalist te noemen als hij alleen maar lovend over jou is, maar dan is dat ook een van de weinige journalisten die zo denkt, anders waren er ook wel wat quotes van andere journalisten voorbijgekomen ome Trumpje. Tot hij op een gegeven momenten een uitspraak deed over de loyaliteit van zijn aanhangers, die zelf het nieuws in Nederland heeft gehaald. Hij vertelde dat hij “in Fifth Street zou gaan kunnen staan, iemand neer zou kunnen schieten en geen aanhangers zou verliezen.”. Op dat moment viel mijn mond open van verbazing en heb ik een aantal dagen verschillende discussies gehad met andere studenten over deze uitspraak. Aan de ene kant een hele ervaring en voorrecht om dit meegemaakt te mogen hebben, maar wat een enorm foute kerel is die Donald met die dooie, gebleekte eekhoorn op z’n hoofd.